De volgende ochtend zouden we vroeg vertrekken naar een rif, ongeveer 2 uur varen bij de haven vandaan. Het weer was ruig. Er was een stevige wind en hoge golven, die klotste tegen de boot. Dit onstuimige weer zorgde bij menig medereiziger voor een onstabiel gevoel in de maag…

De volgende morgen werden we vroeg gewekt om ons klaar te maken voor vertrek. Het weer was nog steeds stormig waardoor de meeste besloten een pil tegen misselijkheid te nemen en de bootreis liggend op het dek door te brengen.

Ik was innerlijk zo opgewonden dat ik alleen maar over het water wilde turen, gedurende de onstuimige boottocht. Terwijl ik over de zee rondkeek zag ik ineens, precies op de plek waar ik over de rand van de boot zat te gluren, een lichte schim in het water… en nog 1, en nog 1. Ik ging uit mijn dak van vreugde. De eerste dolfijnen hadden zich al laten zien!

Ze gingen met elkaar spelen en springen, naast de boot, ter hoogte van mijn plekje. Alsof ze het erom deden! Ik slaakte een vreugde kreet, blijkbaar harder dan verwacht, want ineens waren een paar uit hun holletje gekropen om te komen kijken. Zij konden nog net een glimp opvangen van het stel, want ze verdwenen ineens uit zicht…

Na een tijdje gewacht te hebben, ging iedereen weer terug op de ligplekken.
En werkelijk waar, niet heel veel later, kwam er weer een ander groepje dolfijnen. In grote waren deze dolfijnen een stuk kleiner dan de eerste pot, maar de groep was groter. Wederom exact op de plek waar ik zat gingen ze zwemmen en spelen. Dit keer stilzwijgend heb ik van het schouwspel genoten. Toen iemand ineens door had dat ik zo liep te glimmen van blijdschap kwam ze kijken. En je raadt het al…. Weg waren ze weer